Como se fose unha lenda, cada certo tempo aterra nas tendas un videoxogo sen facer moito barullo, sen excederse coa publicidade, sen hypearse demasiado, pero ten un brillo invisíbel que o diferenza do resto dos videoxogos, un brillo que se detecta unha vez que insertamos o disco na consola e vemos o que nos ofrece, cada certo tempo aparece un elixido, e desta volta non se chama Neo, chámase Dishonored.