Por fín atopei a coba, por fín atopei o refuxio do monstro que atemorizaba a todo a aldea. Era escura, pero pequenas fogueiras, alimentadas por restos de caveiras humanas e seguramente provocado polo bafo incandescente do dragón, iluminaban de forma tenue o meu percorrido.
Non andivera días e días para botarme atrás neste punto.
Cheguei a un lugar moi alto, o pequeno corredor quedara atrás, dando paso a un inmenso habitáculo. Os morcegos movíanse polo teito, millóns de insectos morrían aplastados por cada paso que daba, a humidade das paredes facía reflexar a miña cara de imcomprensión, e ao lonxe, deitada pero alerta, o temido monstro mirábame aos ollos.
Saquei a espada.
Kalak era o nome do dragón.
A criatura erguéuse.
Levantei a miña arma.
Tomei unha herba máxica.
Un forte berro saíu da boca do inimigo.
Marchou a luz.