Por fín atopei a coba, por fín atopei o refuxio do monstro que atemorizaba a todo a aldea. Era escura, pero pequenas fogueiras, alimentadas por restos de caveiras humanas e seguramente provocado polo bafo incandescente do dragón, iluminaban de forma tenue o meu percorrido.

Non andivera días e días para botarme atrás neste punto.

Cheguei a un lugar moi alto, o pequeno corredor quedara atrás, dando paso a un inmenso habitáculo. Os morcegos movíanse polo teito, millóns de insectos morrían aplastados por cada paso que daba, a humidade das paredes facía reflexar a miña cara de imcomprensión, e ao lonxe, deitada pero alerta, o temido monstro mirábame aos ollos.

Saquei a espada.

Kalak era o nome do dragón.

A criatura erguéuse.

Levantei a miña arma.

Tomei unha herba máxica.

Un forte berro saíu da boca do inimigo.

Marchou a luz.